به من گفت

به من گفت ...

به من گفت بیا ...
بیا به دنیای پر از سكوت من ، بیا تا شكوفه های مهر در من باز شوند ، بیا تا بودنت ، حضورت و نامت ، دلیل بودنم باشد ، بیا تا به یزدان مهر و مهتاب ، بشارت آمدنت را شادمانه ، مژده دهم .
این بود كه آمدم ...

به من گفت بمان ...
بمان تا به نام نامی عشق ، ماندنت بهانه ای باشد از برای نرفتنم ، بمان تا آغازت ، سرآغازی باشد برای سبزی بهار یخ زده روزگارانم ، بمان تا بمانم ، بمان تا باشم ، نفس بكشم و زنده بمانم . بمان تا تنها نباشم در آستانه فصلی سرد .
این بود كه ماندم ...

به من گفت بخند ...
بخند تا جاودانگی شادیم باشی ، بخند تا شادمانی روحم و صدای آرامش حضورم باشی ، بخند تا غم زمانه بیدادم را به دست نسیم خنده هایت بسپارم ، بخند تا انعكاس صدای خنده هایت ، جاودانگی عشق زیبا و پاكت باشد ، بخند تا بخندم ، صمیمانه ، پاك و از عمق جان .
این بود كه خندیدم ...

به من گفت بمیر ...
بمیر تا پیش از من رفته باشی ، بمیر تا غم مرگ من ، دل مهربانت را غمگین نسازد ، بمیر تا من در غم نبودنت اشك بریزم و روحم شاهد اشكهای مهربان تو در غم نبودنم نباشد .
این بود كه مردم .

" داستایوفسكی"

دوشنبه 7 آذر 1390 - 9:52:54 PM